Het is 9 uur in de avond en ik ben nog steeds op kantoor. Pfff alweer overwerken… Ik word er zo langzamerhand gek van. Het zou verboden moeten worden. Als gevolg zijn zelfs mijn man en ik een beetje uit elkaar gegroeid. Echte ontspanning zit er thuis dan ook niet echt meer in. Maar tijd om naar huis te gaan en ik pak mijn laptop en andere spulletjes in. Op de wc werk ik zo ijdel als ik ben nog even mijn make-up bij. Je weet maar nooit wie je tegen komt toch.. hihi. Ik ben dan wel een 32- jarige vrouw en moeder maar wil er nog steeds tip top uit zien.
Ik loop al append op mijn telefoon met klikkende haklaarsjes over straat naar de trein toe en app naar mijn man dat ik over een half uurtje thuis ben. Hij zou me eigenlijk op komen halen maar hij ging toch nog even sporten met zijn vrienden.
Brrrr een koud briesje hier op het perron. Koud en kil… bijna niemand hier te bekennen. Het is tenslotte winter. Iedereen zit lekker bij de warme kachel binnen op dit tijdstip doordeweeks. Desondanks heb ik een kokerrok aan gedaan met kousen en hak laarzen, wie mooi wil zijn moet kou lijden toch?
De trein arriveert, ik stap in en vind een plekje ergens achteraan in een compleet lege coupé. Heb even geen zin in veel lawaai na zo’n lange dag werken. De trein vertrekt en al rijdend verdwaal ik in mijn telefoon en neem het nieuws van de dag door. We stoppen even later bij de laatste tussenstop van de trein tot de eindbestemming. De deuren gaan open en er stapt een wat oudere man in, even zoekend naar een plekje gaat hij pal tegenover mij op het andere bankje zitten. Ik kijk even verbaasd… waarom daar? Er is genoeg plek. Het zal wel… denk ik.
Ik ga weer door mijn telefoon en op 1 of andere manier voel ik zijn ogen branden naar mij toe. Ik kijk even op en we hebben even oog contact. Zijn blik is indringend maar hij kijkt niet constant. Ik krijg er een wat onrustig gevoel van. Ik kijk weer… hij glimlacht even terwijl onze ogen elkaar weer vinden. Normaal zou ik dit gelijk een engerd vinden maar zijn blik heeft iets… Plots laat hij zijn telefoon uit zijn handen glippen en hij valt zowat tussen mijn benen op de grond. Ik schrik even. “Die is vast stuk”, zeg ik uit reflex. “Ah wel nee joh, die kan wel tegen een stootje”, zegt hij. Ik geef aan dat ik er net niet bij kan. Ook een beetje om hem te plagen. “Dan pak ik hem zelf wel”… is zijn reactie. Hij bukt en pakt de telefoon die tussen mijn voeten ligt. Brutaal als hij is stopt hij even en gluurt onder mijn rok. “Hey! Viespeuk!”, zeg ik streng. Hij lacht en zegt dat ik me niet zo uitdagend had moeten kleden. Ik schud nee maar ergens in me geef ik hem wel een beetje gelijk. Ik voel ineens ergens ook een spanning in deze situatie die ik in tijden niet meer heb gevoeld en ik niet dacht dat het er nog zat…
